M42 - mgławica Oriona Sławna mgławica Oriona, M42, NGC1976 lub po prostu mgławica Oriona to najjaśniejsza mgławica dyfuzyjna na niebie. Znajduje się 1344 lata świetlne od Ziemi i jest najbliższym nam znanym obszarem gwiazdotwórczym. Dzięki temu, że jest taka jasna (widoczna gołym okiem), ma na koncie kilka rekordów, np. jest pierwszą sfotografowaną mgławicą (Henry Draper, 1880). Dzięki jej badaniom udało się poznać wiele szczegółów procesu powstawiania gwiazd i planet. Dla mnie osobiście zdjęcie M42 to taki egzamin dojrzałości dla astronoma amatora.

Messier 27: Mgławica Hantle Messier 27, znany też jako Mgławica Hantle lub NGC 6853, to mgławica planetarna w gwiazdozbiorze Liska. Odkrył ją Charles Messier w 1764 roku – była to pierwsza znana mgławica tego typu. Mimo nazwy nie ma nic wspólnego z planetami; dawniej, przez słabe teleskopy, przypominała rozmytą tarczę planetarną, stąd wzięła się nazwa, która przetrwała do dziś. Odległość od nas wynosi 1227 lat świetlnych, a wiek szacuje się na 9800–14 600 lat, w zależności od metody pomiaru.

Eagle Nebula Pełna rozdzielczość na flickr. Mgławica Orzeł (skatalogowana jako Messier 16 lub NGC 6611) jest jednym z najbardziej charakterystycznych obiektów na naszym nocnym niebie. Znajdująca się w odległości około 7000 lat świetlnych w gwiazdozbiorze Węża, ta spektakularna formacja jest aktywnym regionem formowania się gwiazd, rozciągającym się na obszarze około 70 na 55 lat świetlnych. Mgławica zawiera kilka charakterystycznych elementów, które od lat fascynują zarówno zawodowych astronomów, jak i amatorów nieba:

Galaktyka Igła (NGC 4565): Kosmiczny Cud Widziany z Boku Pełna rozdzielczość dostępna na flickr. Klasyfikacja Naukowa Oznaczenie: NGC 4565, Caldwell 38 Typ: Galaktyka spiralna Położenie: Gwiazdozbiór Warkocza Bereniki Odległość: Około 30-50 milionów lat świetlnych od Ziemi Znaczenie Astronomiczne NGC 4565 zapewnia astronomom wyjątkową perspektywę struktury galaktycznej dzięki orientacji z boku względem Ziemi. Takie położenie umożliwia naukowcom badanie: Pionowego rozkładu materii galaktycznej Struktury zgrubień i dysków galaktycznych Rozkładu pyłu międzygwiezdnego w galaktykach spiralnych Hal ciemnej materii poprzez dynamikę rotacji Szczegóły Techniczne Obrazowania Całkowity czas naświetlania: 29,83 godziny (107 400 sekund) Liczba pojedynczych ekspozycji: 387 połączonych klatek Sprzęt:

Eta Carinae: Niezwykłe Laboratorium Gwiezdne Zdjęcie w pełnej rozdzielczości: flickr. Eta Carinae stanowi jeden z najbardziej fascynujących układów gwiezdnych we współczesnej astronomii, położony około 7 500 lat świetlnych od Ziemi w gwiazdozbiorze Carina (Kil). Ten układ podwójny składa się z dwóch masywnych gwiazd, przy czym główny składnik jest szczególnie godny uwagi z kilku powodów: Charakterystyka Fizyczna Masa gwiazdy głównej: Szacowana na 100-200 mas Słońca Emisja energii: Około 4 miliony razy większa niż jasność naszego Słońca Klasyfikacja: Jasna Gwiazda Zmienna (LBV - Luminous Blue Variable) Znaczenie Historyczne Układ wykazał niezwykłą zmienność swojej jasności obserwowanej, wahając się od wielkości gwiazdowej 8 do nadzwyczajnej wielkości -1.

Kompleks obłoków Rho Ophiuchi Zdjęcie w pełnej rozdzielczości w serwisie flickr. Kompleks obłoków Rho Ophiuchi stanowi jeden z najbardziej fascynujących pod względem naukowym regionów chmur molekularnych widocznych z Ziemi. Nazwany od jasnej, niebieskiej gwiazdy dominującej jego zachodnią krawędź, region ten służy jako doskonałe laboratorium do badania procesów formowania się gwiazd. Kompleks zawiera dwie główne struktury materii międzygwiazdowej: rozległe pasma pyłu i gazu skatalogowane pod wieloma oznaczeniami, w tym Barnard 44, Barnard 45, LDN 1688 i LDN 1689.

Centrum Drogi Mlecznej Pełne rozdzielczość na flickr. Wreszcie znalazłem czas, aby przetworzyć stary materiał z podróży do Chile w 2019 roku. Zdjęcie przedstawia fragment Drogi Mlecznej w gwiazdozbiorze Strzelca. Jest to zgrubienie centralne galaktyki i jej najbogatszy obszar widziany z Ziemi. Zawiera tak wiele obiektów, że praktycznie niemożliwe jest wymienienie ich wszystkich. Dwie jasne mgławice niemal w centrum to Laguna (M8) i Trójlistna (M20). Mgławica Orzeł (M16) jest bardzo wyraźnie widoczna w prawym dolnym rogu, a nad nią znajduje się Mgławica Omega (M17).

Żadne szanujące się obserwatorium astronomiczne nie może funkcjonować bez otwieranego dachu. W Borówce zastosowałem mechanizm przesuwnego dachu, tzw. „roll-off”. W wyniku przeprowadzonych analiz, zdecydowałem się odrzucić pomysł instalacji kopuły ze względu na jej istotną wadę, jaką jest brak możliwości korzystania z więcej niż jednego teleskopu. Ponadto, okrągła konstrukcja utrudnia efektywne rozmieszczenie dodatkowego wyposażenia, takiego jak biurko czy szafki. Skromne początki Masa dachu szacowana jest na łączny ciężar pomiędzy 600 a 650 kg.

W czwartek, 9 maja na Słońcu rozpoczęła się seria pięciu lub sześciu rozbłysków słonecznych (ang. solar flare), czyli uwolnienia ogromnych ilości energii na skutek lokalnych zmian pola magnetycznego. Sam rozbłysk trwa od kilku minut do półtorej godziny, w zależności od jego intensywności. W przypadku bardziej energetycznych rozbłysków często dochodzi o różnych zjawisk - erupcjami protuberancji lub wyrzutami masy. Te ostatnie nazywane są CME (ang. coronal mass ejection), czyli korornalnymi wyrzutami masy.

Mam fantastyczną pracę. Przez większość czasu pracujemy zdalnie, ale raz albo dwa w roku spotykamy się na żywo. Tym razem miejscem spotkania miał być Nowy York. Ktoś rzucił pomysł - a może przesuniemy spotkanie o parę dni i załapiemy się na zaćmienie? Szefa też mam fajnego. Wyprawa na zaćmienie to logistyczny koszmar. Memy o tym, że można sprawdzić trasę zaćmienia przez sprawdzenie, gdzie hotele i airbnb są w pełni zabookwane są prawdziwe.

Oto jest! Pierwsze światło z obserwatorium! Ok, to trochę naciągane. Zdjęcie zostało zrobione teleskopem Vaonis Vespera, który stał na platformie obserwacyjnej przed obserwatorium. I nie było to pierwsze światło tego teleskopu. Ale byłem w obserwatorium, dach był otwarty i cały czas go monitorowałem. Oto pierwsze zdjęcie z mojego własnego obserwatorium. Czas naświetlania wynosił 1852 klatki, z których każda trwała 10 sekund. Wykonane za pomocą Vaonis Vespera, wspaniale prostego w użytku apochromatu 50mm F/4.

Gotowe! Po tylu latach w końcu doczekałem! Bazowa wersja obserwatorium jest gotowa! Ale po kolei… Podłoga Paweł uwinął się z podłogą niezwykle szybko. Niby prosta rzecz, ale ze względu na piery montaż dźwigarów, czyli belek, na których opierają się deski podłogowe wcale nie był trywialny. Efekt końcowy wygląda tak: Lufcik, czyli opuszczania ściana W niektórych obserwatoriach, jakie było mi dane odwiedzić, projektanci walczyli o każdy stopień widoczności na południe. Jednym ze sposobów na jej poprawienie jest otwierana ściana, czyli tzw.

Start sezonu Plan jest taki, że 2023 będzie rokiem, w którym obserwatorium osiągnie coś, co US Army określa jako IOC - Initial Operational Capability. Nie ma dobrego polskiego odpowiednika tego określenia, ale można spróbować nazwać ten stan początkowa użyteczność. System jezdny Moim zdaniem najbardziej newralgiczną częścią jest dach wraz z systemem jezdnym. Od niego należy więc zacząć. Dzięki pomocy pana Pawła, udało się zamontować prowadnice, na których będzie przesuwał się dach.

Wiosna 2022 był dla mnie rokiem szczególnym. Moja córeczka skończyła roczek, a ja powoli zacząłem miewać wolny czas. Budowa obserwatorium ruszyła z miejsca, a ja mogłem kontynuować sprawy, które zaczęły się w zeszłym roku. Stan na początek sezonu przypominał wysypisko betonu. Niewielka część bloczków betonowych była umieszczona na miejscu, ale jednak ogromna większość była rozrzucona w prawie losowych miejscach. Sytuacja wyglądała tak: Lato Postępy prac latem relacjonowałem w poprzednich wpisach. Udało się zbudować cały szkielet budynku wraz z pergolą, na której zostaną zamontowany system trakcyjny dachu.

Kolejny weekend upłynął pod znakiem kontynuacji prac. Tym razem oprócz Tomka, w pracach wziął udział nestor rodu Mrugalskich - Tadeusz. Dzięki jego nieocenionemu doświadczeniu, udało się rozwiązać kilka problemów, znacząco popchnąć do przodu konstrukcję szkieletu budynku oraz poznać kilka trików. Ramiona i nogi, czyli co nieco o stabilności Zbudowany szkielet budynku wydaje się być stabilny. Przy próbie przesunięcia ręką, konstrukcja nie ugina się nawet na milimetry. Może to być jednak nieco złudne wrażenie.

Przed Stan wyjściowy nie był zbyt optymistyczny. Bloczki fundamentowe, na których leżały cztery zakotwiczone legary. Do tego cztery słupy narożne i zamontowane kilka okuć. No cóż, od czegoś trzeba zacząć. Na szczęście ten stan wkrótce ulegnie radykalnej zmianie. Zbliżał sie długi weekend, a ja miałem asa w rękawie - mój przyjaciel z czasów dzieciństwa Łukasz Kufliński postanowił podarować mi swój długi weekend i razem posunąć do przodu budowę. Czas do pracy Prace rozpoczęliśmy od przygotowania słupów.

Budowa w końcu ruszyła na poważnie. Wykopy zostały wykonane. Dwa razy. Pierwszy raz przy użyciu koparki, która wykonywała ciężkie prace ziemne przy innym projekcie. Wyszło trochę spontanicznie. Operator koparki zapytał: Hej Tomek, chcesz coś jeszcze wykopać? W ciągu kilku minut wybrałem lokalizację i układ obserwatorium. Oczywiście myślałem o tym wcześniej, ale nie miałem nic zmierzonego ani zaplanowane w szczegółach. Więc spojrzałem na całość i powiedziałem: “wykop dwa doły metr na metr na metr tu i tam”.

Po sam nie wiem jak wielu latach w końcu się udało. Kupiłem kawał ziemi. Jest na środku niczego, bez infrastruktury, zaśmiecony, zaniedbany. Idealny. Lata ciągłego ustawiania teleskopu każdej nocy od nowa powoli zbliżają się do końca. W czasie jednej z pierwszych wizyt, zabrałem za sobą aparat i sprzyjało mi szczęście. Nad moim terenem latał taki oto gość. To musi być dobry znak. Postanowiłem nazwać swoje obserwatorium Borówka, bo znajduje się w Borach Tucholskich.